Zomer 2025 Deel 1: Dolomieten

Bestemming: Italie , Dolomieten en Meren

• Duur: 18 dagen

• Vervoer: Rolstoelbus aka de 'Pawpatroller'.

• Reisgezelschap:

  In de basis: Lanah (rolstoelheld en onvermoeidbare vragenmachine), manlief en ik.

  Week 1 verbleven vrienden in een hotel in de buurt

  Week 2 ons kleine, gezellige gezinnetje van 3.

Bij elk uitstapje/ reis geldt:

Alle uitstapjes en vakanties zijn vooral praktische uitdagingen en zorgen om evt. infecties of andere lichamelijke kwaaltjes. Echter laten wij ons hierdoor niet (langer) tegenhouden om te doen wat wij het liefste doen: samen tijd doorbrengen, nieuwe plekken ontdekken en ons te laten verwonderen door - en onderdompelen in onbekende landschappen en culturen.

Zomer 2025 was een gevarieerde vakantie: Mini Stedentrip, Bergen, ruwe landschappen, wandelen, veel rijden in onze bus, bergmeren, bossen, stukje pizza uit het vuistje, 4-gangen etentje in het restaurant, zwemmen en ook ONT-moeten, niets doen, boekje lezen.

We hadden uitersten van 15 graden, sneeuw zien op de bergtoppen tot 28graden en verkoeling zoeken, van dorpjes waar de tijd heeft stilgestaan tot stadjes die overlopen van toeristen.

🧭 Onze route (beter gezegd: minimaal 2000km quality time, 12 plaspauzes, 4 powerbank-ladingen)

Met onze eigen rolstoelbus via Duitsland, twee overnachtingen in München door naar Arabba, in Noord-Italië provincie Belluno. Hierover lees je in deze blogpost, Deel 1.

Na een week verder naar Lago Molveno in een andere regio in Noord-Italië namelijk, Trentino. Terug via Oostenrijk en Duitsland met een overnachting die we onderweg gaan boeken. Hierover lees je in een andere blogpost, Zomer 2025 Deel 2 Trentino. Deze volgt binnenkort.

In deze blog neem ik (mama van Lanah) je mee langs een gedeelte van onze reisroute, overnachtingsplekken. toegankelijke activiteiten, de Italiaanse gastvrijheid én hoe reizen met een beperking wél kan, mits je goed voorbereid bent.

Daar gaan we dan!

Onderweg was het grotendeels regenachtig weer. Vandaar het broodje in de bus en even 'liggen' in de bus, kort moment een andere houding en even alles strekken.

🛏️ Verblijven Blogpost Deel 1 en Deel 2

Een mix van:

• 🏨 Holiday Inn Express München Messe– budget, hygiënisch, makkelijk parkeren, aan de rand van de stad, krappe kamers, lift.

• 🏨 Alpenrose Hotel Arabba**** – Grote kamers, hygiënisch, vriendelijk personeel, oostenrijkse sfeer, gezelligheid, sauna, restaurant, lift, gelegen in een prachtig gelegen bergdorp.

• 🛏️ B&B Dolce Vita Ambiez in San Lorenzo Dorsino – authentiek Italiaans dorp, hygiënisch, zeer vriendelijke eigenaren, behulpzaam, grote kamer, lift, parkeren een uitdaging, wakker worden door kerk-klokken.

• 🛏️ Hotel Forsthaus Nürnberg ****- onderweg geboekt, ruime kamer, hygiënisch, Biergarten (yay!), restaurant, sauna, bosrijke omgeving, dichtbij snelweg.

  
  

Tip: Gebruik filters voor “wheelchair accessible” + “family-friendly” bij het boeken indien mogelijk. Niet vrij? Contacteer de receptie en leg je wensen en benodigdheden uit. Vaak is een andere kamer ook geschikt m.b.t grootte.

🏰Eerste halte: München

Verblijf

Als je een hotel zoekt vlakbij de Messe van München en op een kleine 15 minuten van het stadscentrum, dan zit je bij het IHG goed. Hygiëne? Prima. Ontbijt? Niet bepaald Michelin-sterrenwaardig, maar hey, voor ieder wat wils.

Onze kamer? Standaard: een tweepersoonsbed en een slaapbank. Net groot genoeg om je koffers uit te stallen én een tactische manoeuvre voor een kind in een rolstoel uit te voeren.

Wij zijn meestal van de budget-optie: hygiënisch, handig en vooral snel weer weg, want laten we eerlijk zijn – we zijn meestal toch maar 24 uur in een hotel. Luxe voor één of twee nacht (en) ? Liever niet kijkend naar het budget.

Maar dan de uitdaging:

Het hotel had twee liften. Let op dat woordje had. Bij aankomst hing er al een bordje: “Lift 1 buiten gebruik wegens onderhoud.” Geen probleem, dachten wij, lift 2 redt het wel. Tot ook die besloot een staking in te roepen. En geloof me, met een kind in een rolstoel wordt zo’n hotel ineens een olympisch hindernissenparcours.

De meeste keren kon het personeel de lift nog resetten. Tot de eerste ochtend. Wij wilden vroeg ontbijten, maar nee hoor: de liftmonteur arriveerde pas rond 9 uur. Daar sta je dan… mama die al niet dol is op liften, nu geconfronteerd met een stakende lift en een kind dat vraagt: “Zijn we er al?”

Plotseling begin je na te denken over Plan B, Plan C… eigenlijk het hele Ferrari-F1-arsenaal aan back-upopties.

Diezelfde avond, lichtelijk gesloopt maar vastberaden, vroegen we de receptie of de rolstoel beneden mocht blijven staan. We wilden immers vroeg vertrekken naar Italië. Na een korte uitleg (en een hoop gefrons), zeiden ze: “Prima, geen probleem.” Halleluja.

Moraal van het verhaal? Boek budget, maar check altijd of er een kamer op begane grond of verdieping 1 vrij is. Mochten de liften staken is 1 verdieping traplopen nog te doen..

Avonturen in de stad

Aankomst-dag: moe, plakkerig, pijn aan de billen van het zitten. We besloten dat de culinaire activiteit 'thuisbezorgd' ging heten. Ideaal! We hebben een lekkere poké-bowl gegeten tijdens het Lego-bouwen.

Waar? in de lobby van het hotel, daar de kamer ietwat krap was om met de rolstoel te manoeuvreren. Helemaal prima, genoeg ruimte, servies van het hotel, afwas voor het hotel.. top ;)

De volgende ochtend werden we verrassend op tijd wakker (iets met dochters van 5 jaar die zin hebben in de dag..?)

Het was niet onze eerste keer in deze stad, dus de dag-invulling was snel bepaald: Marienplatz, Winkelstraten, Hofbrauhaus en lekker iets eten. De Eisbachwelle, leuk om te zien, is een plek bij Englischer Garten waar je het hele jaar door kunt surfen op een onophoudelijke golf in de Eisbachrivier, is helaas niet gelukt op deze dag door regenbuien in de middag en vermoeide benen van het struinen door de stad.

Tijdens het shoppen gebeurde er iets legendarisch: papa, die al járen roept dat hij “altijd al een lederhose wilde kopen”, heeft het dit jaar 'gewoon' gedaan. Tijdens het passen gaf Lanah een 'duimpje omhoog' en het wonder was geschied.

Ondanks de lichte regen was dit bezoek aan München weer geslaagd: beetje gewinkeld, gezelligheid, genoten van elkaar, lekker eten, lederhose in the pocket, metro-ritjes, roltrap-avonturen en natuurlijk een heerlijk biertje op het terras.

Onderweg en Parkeren rondom München

We parkeerden de rolstoelbus bij de P+R in Studentenstadt en namen vervolgens de metro naar het centrum. München weet hoe je een stadscentrum bouwt. Winkels, straatmuzikanten en geen enge kind-onvriendelijke trappen – hulde!

In stadscentra is het bijna onmogelijk om te parkeren tenzij je ervan houd om eindeloos rondjes te rijden door het stadscentrum in de hoop op een parkeerplaats op straat die toevallig groot genoeg is voor de bus.

Onze ervaring leert dat dit vrijwel altijd leidt tot ongezellige situaties in de bus en verspilling van kostbare energie.

Compromissen sluiten is tijdens uitstapjes altijd het toverwoord dus we besloten de bus te parkeren op een P&R en met het OV de stad in te gaan, weliswaar met de sportrolstoel waarin Lanah helaas niet zelf kan rijden.

Waarom? Het OV (overal) pretendeert rolstoeltoegankelijk te zijn, echter zijn de 'gaten' tussen de perrons en de metrokarretjes vaak te groot en komen de kleine zwenkwielen van de grote elektrische rolstoel vast te zitten. Dit risico nemen we niet graag. Daarbij is niet elke metro-halte voorzien van een lift. Voor nu 'omzeilen' we dit nog middels roltrap, maar het mág eigenlijk niet.. sssst!

Eten/Drinken

Tijdens ons verblijf in de stad was het fris maar grotendeels droog. De sfeer in München is altijd 'bourgondisch' of in dit geval Beiers: Gastvrij, buiten terrassen gevuld, op elke hoek een bakker, grotendeels zuid-duitse kost in de binnenstad maar als je een beetje uitwijkt vindt je minder toeristische pareltjes en niet per sé duitse keuken.

*Tip: ga altijd binnen vragen of er plek is voor X aantal personen met , in dit geval, kindje in een rolstoel. Met Lanah in het blikveld, die vervolgens heel schattig zwaait, maken ze meestal plek. Heel fijn :)

Veel typisch Beierse restaurants/ brauhaus zijn in de basis een zeer oude en authentieke gebouwen, natuurlijk en prachtig! Dit maakt het helaas wél lastig om met de rolstoel te bezoeken door treden bij de ingang of in het restaurant zelf.

Het Hofbrauhaus is prima toegankelijk, echter was het heel druk en hadden geen trek in worst, sauerkraut of haxen.

Is het mooi weer? Eet lekker je maaltijd op het terras.

Wij kozen voor het Hardrock Café, een traditie die wij vroeger onder ons tweetjes vaker deden tijdens een stedentrip. Dit was prima toegankelijk, eten is prima en de muziek naar onze smaak ;)

🏔️ Hoofdbestemming 1: Arabba

Tot kort na de Brennerpas zoefden we over de snelweg – lekker rechttoe, rechtaan. Daarna werd het binnendoor, want tja, als je écht de Dolomieten in wilt, dan zegt de navigatie: “Veel plezier op de provinciale wegen!”.

Gelukkig heeft dat ook z’n charme. Je slingert door pittoreske dorpjes, ziet wasgoed wapperen en krijgt gratis een mini-streekervaring terwijl je hoopt dat de navigatie niet ineens zegt: “Neem de volgende geitenpaadje links.”

Welkom in Arabba – een charmant stipje op de kaart in de provincie Belluno, midden in een voor ons nog onbekend stukje van de Dolomieten. Een dorpje zó klein dat je er drie keer doorheen rijdt voor je doorhebt dat je er al was. Een dorpje waar het weerbericht vaak wisselend wordt weergeven en waar het natuurlijk niet zo heel warm is gezien de hoogte. Maar o, wat een uitzicht!

Arabba ligt op 1600 meter hoogte, genesteld tussen twee bergpassen: de Passo Campolongo en de Passo Pordoi. Er is precies wat je nodig hebt: een handvol barretjes, wat hotel-restaurants, een apotheek (altijd handig), supermarktje, een stoeltjeslift én een gondellift. Kortom: compact, knus en precies ons ding.

En ja hoor, ons talent om plekken te boeken die óf bovenop een berg liggen óf in een dorpje met 12 inwoners blijft ongeëvenaard.

Fun-fact: Italië telt 109 provincies verdeeld over 20 regio’s – waarvan 5 autonome regio’s met extra rechten. Ben blij dat ik tijdens aardrijkskunde gewoon die 12 Nederlandse provincies moest onthouden. Dat was al uitdaging genoeg.

*Tips: Snel wagenziek? Pak zelf het stuur! Dan verandert misselijkheid in 'nog net te doen'.

Zie je op een bergpas een maximumsnelheid die volgens jou alleen voor Formule 1-coureurs haalbaar is? Gewoon negeren. Rij de snelheid die iedereen in de auto happy houdt. Vergeet alleen niet: wees lief voor je remmen en behandel je koppeling alsof het je beste vriend is😉

Ons Verblijf

Ons reisgezelschap was helaas over twee hotels verdeeld. Bij het hotel van onze vrienden klonk het telefonisch nog niet bepaald geruststellend: “We weten niet zeker of de rolstoel in de lift past…”.

Dus besloten we het zekere voor het onzekere te nemen en verder te zoeken. De receptioniste dacht mee, stelde vragen, en raadde ons enthousiast de Alpen Superior Suite aan. “Maar let op,” zei ze, “de ouders slapen dan op de vide, zodat Lanah beneden de ruimte heeft.” Klonk als een plan, dus geboekt!

Hotel Alpenrose ***s : Oostenrijkse en Italiaanse charme in de mix, met vriendelijk personeel, een keuken om voor terug te komen, sauna's, een lift die het gewoon doet (ja, dat mag ook eens gezegd worden) en een parkeergarage. Alleen jammer dat onze bus niet in die garage paste… maar hé, straat-parkeren heeft ook z’n charme op straten met een gemiddeld hellingspercentage van de Cauberg.

De kamer: groot, knus en licht acrobatisch.

Een suite voor zes personen, ruim, gezellig, uitzicht op de bergen, en geen airco. Maar met negentien graden overdag en frisse nachten is dat eerder een wellnesskeuze dan een gemis. Het toilet was niet aangepast, maar met wat creatief knutselwerk — wc-verkleiner, geïmproviseerd krukje — hadden we een prima systeem.

Tot we oog in oog kwamen te staan met de trap in de kamer. Een architectonisch hoogstandje dat vooral geschikt lijkt voor mensen met een atletisch verleden. Hij eindigde precies aan het voeteneind van het bed, waardoor de doorgang drie centimeter te smal bleek voor de rolstoel.

De botsing: Limburgs op volume 10

Nacht twee. Donker. Stilte. Totdat mama, half slapend en op volle snelheid, kennismaakt met de punt van de trap. Een moment later vulden kleurrijke Limburgse kreten de kamer – luid genoeg om door de Alpen te echoën.

Resultaat: een blauw, dik scheenbeen en een goed verhaal voor bij het ontbijt.

Na een bezoekje aan de apotheek voor verkoelende zalf ging de vakantie gewoon verder met een dik blauw scheenbeen rechts en het reeds bestaande hielspoor links.

Maar hé, zoals we inmiddels weten: een vakantie zonder een beetje drama is als Tirol zonder bergen — gewoon niet hetzelfde.

🚶‍♀️Wat we hebben uitgespookt (eh, ondernomen):

Marmolada – De Koningin van de Dolomieten 👑

Zodra je in de buurt bent, moet je de Marmolada op. Deze berg is met haar 3342 meter letterlijk en figuurlijk het hoogtepunt van de omgeving. Wij kozen de beste dag van de week uit voor onze klim per gondellift, want je wilt zoveel mogelijk vrij uitzicht als je eenmaal boven bent geraakt. En eerlijk: het uitzicht is om stil van te worden. Waanzinnig, hiervoor komen we naar de dolomieten!

Corvara

Een relatief vlakke dagwandeling (dat dachten we tenminste) langs de voet van een bergmassief richting een kleine waterval. De route was goed begaanbaar, zelfs met de Hippocampe. Buiten adem? Ja! De moeite waard? Absoluut.

Bezoeken van de waterval is met Lanah helaas niet gelukt, dit vereiste een heel smal pad volgen , vol keien, bergop, zo'n 100 meter. Lanah vond het niet erg om even te pauzeren bij de picnic plek.

De beloning: Kaiserschmarnn, Apfelstrudel, een biertje en diverse mooie uitzichten.

Corvara zelf is een charmant dorp vol winkeltjes, liften en uitzichtpunten. In de winter een bruisend ski-oord, in de zomer een paradijs voor wandelaars met goede kuiten.

Ortisei – Passo’s, panorama’s en perfectie

Een dagtrip vol haarspeldbochten en uitzichten die je camera laten oververhitten. We reden onder meer langs de Sassolungo (mama's favoriet), het Sella-massief (nu eens van de andere kant) en over de Gardena Pass en Sella Pass. Elke bocht leverde weer zo’n “wow, stop even voor een foto!”-moment op.

Ortisei zelf? Mooi, maar heel toeristisch. De bouwstijl is charmant, de koffietentjes verleidelijk, en Lanah zei uiteraard geen nee tegen een lunch-pauze. De bekende Seceda-lift en Seiser Alm-lift hebben we bewust overgeslagen — te druk, te Instagram. We kozen liever voor rust, bergen en frisse lucht zonder selfie-sticks.

Porto Vescovo

Deze berg ligt praktisch in de achtertuin van Arabba – je kunt ‘m te voet doen of lekker lui met de gondel omhoog.

Mama en Lanah gingen met 2 gondels omhoog, papa en de rest van het gezelschap besloten de uitdaging aan te gaan en deze naar boven te wandelen.

Een wandeling van ongeveer 7km over variërend landschap.

Wij zaten boven lekker te luieren en te genieten van het uitzicht onder het genot van een hapje en een drankje, toen de rest afgepeigerd te top bereikte ;)

Piz Boé

Uitgesproken als 'Pietz Beu', met 3152 meter de hoogste top van het Sella-massief.

Je kunt deze met de gondel naar boven om te genieten van het uitzicht en te luieren in het restaurant. Naar de top is niet haalbaar met de rolstoel, dit vereist een pittige, gevorderde wandeling. De bergpas ernaartoe en er vandaan is ook zeer de moeite waard in onze ogen.

De rest van het avontuur

Papa ging nog twee dagen stevig wandelen met het reisgezelschap (lees: berg op, berg af, zweten, repeat). Mama en Lanah kozen de zen-modus: lekker struinen door het dorp, koffiedrinken en bij papa’s terugkomst de sauna in. Eerlijk is eerlijk: ook een topprestatie.

Scroll je door de foto's ? ->

Eten/Drinken

We zijn natuurlijk in meerdere berghutten, bars en restaurants terecht gekomen. Berghutten zijn doorgaans iets duurder geprijst en de kwaliteit niet per sé zeer goed te noemen. Kleine café's en bakkerijen zijn altijd goed voor een espresso met een gebakje tussendoor en restaurants zijn altijd 'op de gok' tenzij aanbevolen door 'locals'. Google Maps met Streetview blijkt altijd erg handig te zijn om de ingang te bekijken. Meer info nodig? Bellen is sneller en duidelijker ;)

🏨 Hotel Restaurant Alpenrose

Hier geniet je van traditionele Italiaanse gerechten, elke dag een ander menu. Een fijne warme, traditionele alpine sfeer. Ideaal voor een stevige maaltijd na een actieve dag. Voor de kinderen maken ze ter plekke een gerecht naar keuze, denk aan schnitzel of spaghetti. Lekker lui in ons eigen hotel, heerlijk!

🍕 Bar Peter

Gelegen in het centrum van Arabba, is Bar Peter een gezellige plek waar je kunt genieten van lokale specialiteiten, verschillende bieren en pizza's voor alle smaken.

Het is gunstig geprijst en ademt 'apres ski' in de winter. De hoofdingang was niet toegankelijk maar wij werden gewezen op de achteringang voorzien van kleine hellingbaan met toegang tot buitenterras voorzien van heaters.

🍕 Pizzeria 7 Sass

Aan de rand van het dorp, een parel die je waarschijnlijk niet op Instagram vindt — en dat is precies de charme.

Bij binnenkomst denk je misschien: “Moeten we hier écht eten?” De inrichting schreeuwt “vintage bruin café”, de geur verraadt dat er ooit binnen gerookt werd (waarschijnlijk tot vorige week), en je bestelling wordt opgeschreven op een kladpapiertje dat al een leven achter de rug lijkt te hebben.

Maar dan komt de pizza, en plots maakt niets meer uit. De korst is perfect, de saus vers, de toppings simpel maar lekker. Het echtpaar dat deze zaak runt (waarschijnlijk al sinds de jaren ’60, maar niemand durft het te vragen) doet het met liefde. De locals drinken hier hun biertje na het werk, en dat is doorgaans het beste keurmerk dat een pizzeria kan hebben.

☕ Pico Café

Gelegen in het centrum van Arabba, naast de kerk, vlakbij het Garnì Marilena. Het café biedt een moderne en ontspannen sfeer met uitzicht op de Sella-groep. De menukaart bevat ook huisgemaakte taarten en panini's. Hier nuttigden wij regelmatig een espresso vóór de wandeling of een aperitief in de avond.

🚗 Parkeren en onderweg

Houd je van haarspeldbochten en bergpassen? Dan ben je in de Dolomieten aan het juiste adres. Maar vergeet Google Maps: die zegt dat je van dorp naar dorp in 15 minuten bent, terwijl een toerist op bergwegen eerder een wereldrecord ‘langzaam rijden’ vestigt.

Wagenziek? Rij zelf! Zo heb je er misschien minder last van. Al moet ik eerlijk zeggen dat mama nog steeds een beetje groen zag achter het stuur…

Nooit twee keer dezelfde route! Neem nooit dezelfde weg terug. Zo ontdek je elke keer nieuwe panorama’s, pittoreske dorpjes en extra bochten.

Tijdens onze tochtjes kwamen we onder andere langs Col di Lana, door Canazei en over de Pordoi Pass, langs het Sella Massief, Sassolungo etc. – een echte cocktail van bochten en uitzicht. Prachtig!

Parkeren in kleine dorpen: meestal geen probleem. Er zijn altijd aangewezen gehandicapten-parkeerplekken.

Grotere stadjes zijn vaak wat lastiger, soms zijn er maar 2 gehandicapten parkeerplekken op 100 plekken. Kwestie van rondcirkelen of ietwat buiten het centrum parkeren.

Parkeren bij liften of attracties: rij rustig door tot vlak voor de ingang. Daar staan vaak de beste plekken voor mensen met een beperking. Bonus: je voorkomt onnodig parkeergeld bij die betaalde parkeerplekken met slagbomen.

♿ Tips voor een rolstoelvakantie in de Dolomieten

1. Toegankelijkheid van de Dolomieten:

   • Minder rolstoelvriendelijk dan de Oostenrijkse Alpen. Waarom? smallere wandelpaden, kiezelpaden met veel keien, stukken heel steil, van dorp naar dorp over de drukke weg, dus een beetje flexibiliteit en een Hippocampe of sportrolstoel is handig.

   • De meeste gondels zijn groot genoeg voor een rolstoel.

     In ski-gebieden zie je ook vaak een 2-persoons gondeltje, een smal, gesloten liftje dat lijkt op een 'cocon'. De rolstoel past dus niet hierin.

   • Vanuit de gondel zijn wandelpaden naar berghutten en restaurants vaak goed te rijden (kiezelpaden).

   • Meer avontuurlijk wandelen? Dan kom je smalle paden met keien tegen. Soms gaat het prima voor 1 km, en daarna vaak een onbegaanbaar stukje van 100 meter.

     Is dit een klein stukje dan zijn wij bereid te tillen. Papa gaat in deze situaties even een stukje voorop en gaat onderzoeken of de wandeling ná het onbegaanbare stukje wel weer te hervatten is.

2. Vraag de 'locals' in hotels en B&B’s welke routes echt geschikt zijn – zij kennen de geheime toegankelijke pareltjes.

3. Wil je zeker zijn van een plekje in het restaurant? Reserveer en benoem de rolstoel.

4. Neem altijd iets te eten en te drinken mee voor onderweg. Berghutten zijn niet altijd open, soms duurt een wandeling (of auto-rit) langer dan je denkt en soms helpt een snoepje of slokje drinken tegen wagenziekte.

5. Neem reserve bandjes en een pomp mee voor de rolstoelen

6. Maak je gebruik van een zitkussen o.b.v. vacuüm-functie?

   Let op, door hoogteverschil creëer je drukverschil in het zitkussen. Het kan dus zomaar gebeuren dat je beneden aan de berg het zitkussen hebt gevormd en vacuüm hebt gepompt en als je eenmaal bovenop de berg staat, dit kussen uit de vorm is en geen stabiliteit meer biedt. Wij waren niet op de hoogte hiervan en hebben het op de Marmolada ervaren ;)

7. Wandelen over hobbelige paden betekent wél dat je ten alle tijden alert dient te blijven op de zithouding en het comfort van degene die in de rolstoel zit.

   Pas zo nodig tussentijds de zithouding aan middels een extra kussentje bijvoorbeeld, maak een extra pauze, etc. Wij pakken Lanah tijdens pauzes altijd even uit de rolstoel op onze schoot of op een dekentje in het gras, om van houding te wisselen.

8. Neem extra kleding mee zodat je laagjes kunt aan- en uittrekken.

9. Neem EHBO-kit mee, Mama komt uit de zorg dus vraag maar niet naar de grootte van haar EHBO en medicijnen Kit... ;)

10. In de restaurants of op terrassen zit Lanah wisselend:

    - in de grote rolstoel in de orthese, mits je hiermee naar binnen komt of er plek is op het buitenterras(meest comfortabel).

    - op een (gesloten) bank met de stabilo

    - op een kussen in een stoel met gesloten leunigen (vraag extra kussens indien nodig)

    - simpelweg bij mama of papa op schoot.

11. Europese Gehandicapten Parkeerkaart: Altijd handig om een foto bij de hand te hebben en te laten zien bij kassa’s van attracties en liften.

    European Disability Card: In Duitsland, Oostenrijk en Italië kennen ze deze kaart, een paspoort voor mensen met een beperking. In Nederland kun je ‘m helaas nog niet krijgen, maar een beetje uitleg doet wonderen, de meeste kassa's zijn meewerkend.

The End – Deel 1 van onze reis

En daarmee zit het eerste hoofdstuk van onze Dolomietenavonturen erop. Van blauwe scheenbeen tot gouden uitzichten, van designtrappen met attitude tot pizza’s met persoonlijkheid — het was allesbehalve saai.

Binnenkort volgt Deel 2, met nog meer bergen, verhalen, en waarschijnlijk weer een paar momenten van “hoe kwamen we hier ook alweer terecht?”.

Blijf ons dus volgen als je wil weten hoe het verdergaat met onze Alpenavonturen — want dit was pas het begin!